Ik zit op stijldansen met mijn man
Ik heb er zin in en ik houd van samen dansen. En toch komt er elke les ook iets in mij naar boven dat ik niet zo mooi vind. Het begint met een misstap, een figuurtje dat anders gaat dan ik verwacht… en ineens springt dat stemmetje in mij omhoog.
Die strenge politieagent die zegt: “Nee, zo werkt het niet, begin opnieuw!”
Ik zucht, kijk geïrriteerd en voel me gefrustreerd
Terwijl dat hoort bij een versie van mezelf die ik niet meer wil zijn..
Samen stijldansen gaat ons om plezier, om samen lachen, om een leuke avond samen en verbinding. En toch gebeurt het. Iedere week weer.
Ik ben dankbaar dat mijn man zo’n ongelooflijk geduld met me heeft. Dat hij me spiegelt, zonder oordeel, en me helpt zien wat ik anders kan doen.
Zijn engelen-geduld laat me zien hoe ik ook mild kan zijn voor mezelf en voor ons samen.
Ik leer loslaten, ademhalen, mild zijn . Dat strenge stemmetje mag er zijn, maar het hoeft niet de regie te hebben. Het is een oefening, een proces.
Elke dansles is een reminder: perfectionisme loslaten is niet een dingetje dat je één keer kan laten gaan .
Het is elke week opnieuw oefenen, een reis, en soms frustrerend, soms confronterend, maar altijd waardevol. En als het lukt, kunnen we erom lachen, samen leren en plezier maken.
Ik ben benieuwd wanneer zie jij een kant van jezelf die je liever niet ziet? Wat spiegelt jouw omgeving je? Waar mag jij leren loslaten?
Deel het stuur me een beirichtje via anna@annacoach.nl, laten we elkaar inspireren om zacht te zijn voor onszelf én voor de mensen van wie we houden.
