De laatste dagen voelde ik me niet mezelf.
Er rustte een onzichtbare last op mijn schouders die maar niet leek te verdwijnen, hoezeer ik ook mijn best deed.
Ik kon er maar niet van loskomen. Het sluimerde in stilte, waardoor ik me boos,
gefrustreerd en soms hopeloos voelde, zonder duidelijke reden.
Er mee zitten
In eerste instantie probeerde ik het gevoel weg te duwen. Het te negeren,
hopend dat het vanzelf zou verdwijnen. Maar tevergeefs.
Dus gisteren besloot ik er bewust voor te gaan zitten.
Ik liet het gevoel toe en begon het laagje voor laagje af te pellen, op zoek naar de oorzaak.
Toen drong het tot me door
Ik ben vorige week op bezoek geweest bij mijn vader. Hij woont in een verzorgingstehuis, en is alcoholverslaafd en heeft Korsakov. Bij Korsakov ben je stukken van je geheugen kwijt, je vergeet wat je vergeten bent. Daarnaast vullen ze de dingen die ze vergeten zijn in met wat er gebeurd zou kunnen zijn en nemen dit voor waar aan. Dat is erg lastig.
De sfeer in zijn tehuis is beladen en zwaar, het is een soort emotionele achtbaan waarin ik terecht kom.
Ik doe mijn best om me bewust wat af te schermen als ik er heen ga.
Toch was het aan me blijven kleven. Ook het gesprek met mijn vader bracht emoties naar boven die het nog intenser maakten. Het bezoek had me meer gedaan dan ik dacht.
Het is zwaar om te leven met een levend verlies, keer op keer teleurgesteld te raken.
Daarnaast neem ik de emoties van anderen soms onbewust over.
Nou dit bezoek had zijn tol geëist.
Zo naar.
Het beste wat ik kan doen is ermee zitten, erbij zijn dan kan het daarna weg.
Ik maakte er een filmpje van want Ik geloof dat het delen van mijn kwetsbaarheid ook anderen kan steunen.
