Het was op een familieweekend
We zaten met zijn allen in een donkere slaapkamer filmpjes van vroeger te kijken op de muur.
Je kent het misschien nog wel die video8 bandjes. Eerst was het leuk. Beelden van kleine ik, die circusje speelde in de tuin, rennend met de buurkinderen. Alles gezellig.
En toen… kwam er ineens een filmpje voorbij.
Geen geluid, alleen beeld. Wat bomen, mensen die gekke bekken trekken.
En boem. Mijn lijf schoot in de stress. Ineens was ik weer 14.
Vakantie. Ruzie met m’n vader. Op een camping waar ik me ellendig voelde.
Een vakantie waar we ineens eerder weggingen omdat mijn vader het niet meer trok.
En daar zat ik weer. Op die plek. In mijn lijf.
Ik kreeg buikpijn, voelde paniek opkomen.
Mijn hoofd wist: “Je bent hier veilig, het is een filmpje van twintig jaar geleden”.
Maar mijn lijf? Mijn lijf dacht: “We moeten hier weg. NU.”
Blijf er bij, ga er doorheen
Je kunt denken dat het voorbij is, dat je alles netjes hebt opgeborgen, maar je lijf bewaart álles.
En soms onverwachts klapt een oude wond open. Het is zó belangrijk is om het niet weg te duwen.
Ik ben even naar mijn kamer gegaan. Heb gevoeld.
Angst. Pijn. Verdriet. Alles wat ik vroeger niet kon voelen, komt er nu uit.
Ik voel paniek opkomen en focus op mijn ademhaling, 4 tellen in 4 tellen rust, 4 tellen uit , vier tellen rust
Ik zeg hardop ;“Dit is oud. Dit is niet nu.”, “ik ben hier, het is hier veilig.
Langzaam wordt het rustiger.
Ik stap onder de douche. Gebruik mijn zintuigen — het warme water, de geur van shampoo, het geluid van het water — om mezelf terug te halen naar het nu. En dan ben ik er weer .
En toen kwam het mooiste moment.
Ik besluit. “Ik blijf niet op mijn kamer. Ik ga terug. Niet omdat ik me helemaal happy voel, maar omdat ik er ook mag zijn als ik verdrietig ben. Als ik getriggerd ben. Als het even niet perfect is.”
En weet je? Het was goed. Ik was geraakt, ik was rauw, maar ik was er. Voorheen zou ik me verschuilen, me verstoppen.
Nu stond ik er met alles wat er was en dat voelde zó krachtig.
Waarom vertel ik je dit?
Omdat jij dit ook kent. Omdat jij óók al jaren gewend bent om te overleven.
Triggers te negeren. Je grote mensenpak aan te trekken en door te gaan.
Maar weet: Je mag voelen. Je mag pauzeren. Je mag ruimte nemen voor jezelf.
Je lijf weet de weg terug naar het nu, als jij het toelaat.
Het wordt geen slagroomtaart, die shit van vroeger.
Maar je kunt wel leren om er niet in te blijven hangen, het niet meer je hele dag te laten verpesten.
Dit is jouw reminder:
Als je de volgende keer overvallen wordt door een trigger, laat het er zijn. Voel het.
Haal jezelf daarna terug naar het hier en nu. Gebruik je ademhaling en je zintuigen. Verstop je niet voor anderen
En weet: Je bent veilig. Je bent volwassen. Je bent hier. En je mag er zijn. Precies zoals je nu bent.
