Ik druk hem weg
Zaterdagochtend mijn telefoon gaat, ik kijk op het scherm en zie dat het mijn vader is.
Mijn hartslag schiet omhoog en ik krijg klamme handen.
Mijn lijf springt in de houding, wat zou er zijn?
Ik druk hem weg.
Jarenlang nam ik altijd op. Omdat ik dacht dat het moest.
Omdat ik de oudste dochter was die redde, regelde, checkte of alles nog goed ging.
En dat meisje zit nog steeds in mij. J
Ik belde regelmatig met mijn vader als een soort ‘papa(gaaitje) leef je nog’. Ik maakte me zorgen.
Hij dronk te veel. Raakte zijn sleutels kwijt, vergat hoe de tv aan moest.
Als ik langs kwam was hij vergeten dat ik zou komen, soms dronken of al aan de wijn.
Hij woont nu in een verzorgingstehuis. Als hij belt, is het voor de puzzel in de krant
En ik neem niet op. Niet omdat ik boos ben of hem niet wil spreken.
Maar ik wil hem niet spreken als mijn lijf in de alert stand staat.
Waarom ik dit vertel? Omdat het super lastig is om weer vertrouwen te vinden in contact waar je altijd in de alert stand stond. Ik neem de tijd om de stress te laten zakken en terug te komen bij mezelf. Door bewust adem te halen en me te focussen op het hier en nu.
Ik bel hem terug als ik niet meer in de houding sta, maar gewoon in mezelf.
In vertrouwen
