Je maakte een foutje
Je zit in een gesprek, op je werk of bij je (schoon)familie.
En dan zegt iemand iets. Iets kleins, over iets wat jij vergeten bent, of wat mis ging.
Bam.
Je voelt een steek in je buik. Alsof er iets in je lijf samenknijpt.
Je gedachten raken in de war, je wil iets zeggen maar het lukt niet goed.
Je krijgt het warm, je wil eigenlijk verdwijnen.
Je hoofd zegt: “Doe normaal, er is niets aan de hand.”
Maar je lijf? Dat wil maar één ding: weg hier. Je schaamt je.
Misschien weet je niet waar het precies vandaan komt.
Het is zó ’n automatische reactie. Alsof je ineens weer acht bent of twaalf en je iets gedaan hebt dat ‘fout’ is. Je was teveel, niet lief of slim genoeg.
Je voelt je klein. Ongemakkelijk.
En in dit moment?
Nu lach je het weg, maak je een grapje of roept “Sorry” En je probeert snel over te gaan tot de orde van de dag. Snel weg uit dit gevoel. En achteraf denk je: Wat was dat nou?
Deze schaamte komt van iets ouds, dat Bam gevoel is niet van nu.
Het is oud. Ouder dan jij misschien durft te geloven.
Het ligt niet aan dat ene gesprek van net. — het is ontstaan in je jeugd.
Waar jij commentaar kreeg. Voelde dat je niet goed genoeg was.
Misschien was er altijd kritiek. Moest jij de rustige zijn, of de sterke, of degene die het steeds weer goed maakte. En dus deed je wat moest: je paste je aan.
Je werd voorzichtig. Braaf. Of juist de sterke. Je trok een jas aan.
En je droeg ‘m. Met overtuiging. Want dat voelde veiliger dan afgewezen worden.
Alleen… die oude jas, die draag je nog steeds.
En dat is het pijnlijke en ook het mooie. Want je bent inmiddels volwassen.
Je bent geen kind meer, hebt misschien zelf je eigen gezin.
Je hebt allang bewezen dat je goed genoeg bent!
En toch, in sommige momenten, doe je die oude jas nog aan.
Niet expres. Niet bewust. En eerlijk, die jas, die past niet meer.
Hij zit strak. Hij schuurt. Hij klopt niet met wie jij nu bent, bij hoe je het voor jezelf wil.
Maar hij voelt wél vertrouwd.
Zo vertrouwd dat je bijna bent gaan geloven dat jij die jas bent.
Dat het onzekere gevoel gewoon bij jou hoort. Maar dat is niet waar!
