Je hebt lieve partner maar voelt je toch eenzaam
Herken je dat?
Je zit in een relatie. Jullie hebben het prima.
Er is niks echt mis. En tóch voel je je alleen.
Alsof je alles zelf moet dragen. Alsof jij de enige bent die het overzicht bewaart,
regelt, organiseert, aanvoelt wat er nodig is.
Alsof jij altijd degene bent die al in de actiestand staat…terwijl de ander het zich niet eens lijkt te realiseren.
En weet je? Dat gevoel komt niet zomaar uit de lucht vallen.
Je hebt het jezelf aangeleerd.
Niet expres. Niet bewust. Maar omdat je vroeger al leerde dat je het zelf moest doen.
Dat er geen ruimte was om te overleggen.
Omdat er simpelweg niemand was op wie je écht kon terugvallen.
Moest jij je groter voordoen dan je eigenlijk was. De grote zus die het wel even regelde.
Of werd er niet geluisterd naar wat jij voelde of nodig had — dus hield je je mond maar en ging je het zelf uitzoeken.
En dat heeft je ver gebracht!
Je bent krachtig. Oplossingsgericht.
Altijd drie stappen vooruitdenkend.
Iedereen wil jou in z’n team. Want als jij ergens instapt, komt het goed.
Maar er zit ook een andere kant aan.
Je doet het liever alleen.
Je schiet nog steeds automatisch in de regel- en doe-stand.
En het voelt alsof je de enige bent die alles ziet en doet.
En eerlijk? Dat kan behoorlijk eenzaam voelen.
Ik ken het.
Zeker toen mijn kinderen klein waren stond ik permanent aan.
Het was alsof ik op de eerste rij zat klaar voor de actie en alles organiseren.
Een uitnodiging? hoppa agenda open. Vervoer geregeld. Cadeautje gekocht.
Vinkje, klaar. En dat alles binnen een paar minuten.
En zo ging het de hele dag door..
En dan ineens voelde ik me boos, teleurgesteld. Of stilletjes geïrriteerd.
Want waarom was ík altijd degene die dit moest doen? Waarom deed mijn man niks? Zag hij het niet?
Totdat ik ontdekte dat ik één belangrijk ding vergat.
Ik vergat… te overleggen.
Niet omdat ik koppig was. Maar omdat ik dat afgeleerd had.
Ik wist niet hoe je iets samen doet. Hoe je ruimte laat voor de ander om ook te kunnen instappen.
Hoe je je hand opsteekt en zegt: “Zullen we dit even samen bekijken?”
Omdat ik in mijn jeugd diep vanbinnen had besloten:
“Als ik het loslaat, komt het niet meer goed.” Er is niemand anders die dit kan doen. Ik moet het zelf doen.
En als jij nu denkt: ja, dat is ook precies wat ik doe — dan is dit voor jou.
Een kleine oefening om dit patroon te doorbreken
Als je merkt dat je direct in de actiestand schiet, probeer dan eens dit:
Herken het moment.
Je voelt de neiging om op te staan, de agenda te openen, iets te regelen.
Pauzeer. Adem in. Je hebt dit door. Yes! Goed zo! Dat is de eerst stap
Leun nu eens letterlijk achterover.
Ga even bewust achter in je stoel zitten.
Gebruik de rugleuning , hang naar achteren en laat je steunen door de stoel.
Dit helpt je lijf om uit die actie-energie te komen.
Zeg tegen jezelf:
“Ik hoef dit nu niet meteen alleen op te lossen.
Ik mag eerst even voelen.” Wil ik dit oplossen, ben ik de enige die dit kan doen? Is dit nu echt het belangrijkste?
Laat het even liggen.
Als niemand doodgaat van even wachten, is het oké om niet direct te handelen. 😉
De uitdaging….
Ga in overleg met je partner. Bespreek wat er aan komt. Praat.
“Zullen we samen kijken hoe we dit aanpakken?” Of: “Heb jij misschien ruimte om dit op te pakken?”
Ga niet zomaar aan de ander voorbij, ander blijft alles bij jou…
Dit is oefenen, oefenen, oefenen.
En het voelt super ongemakkelijk de eerste keren.
Maar echt — ik gun je dat je deze beweging leert maken.
Zodat je leven niet alleen maar bestaat uit dragen en regelen,
maar óók uit rust. Ruimte. Verbinding
En dat je meer ruimte krijgt voor wat je wil
en niet je hele dag alleen gevuld is met wat je MOET.
Dat jouw partner er voor jou kan zijn, jouw kan ondersteunen en ontlasten
Je hebt al zo lang zo hard gewerkt, het mag nu veranderen
